Önsöz
Ham alemlerin Rabb’i Allah’a, en üstün salat ve en mükemmel selam Muhammed Muasafa’ya ve müminlerin hidayetçileri olan Ehlibeytine olsun. Resul-i Ekrem sallallah’u aleyhi ve âlih’in soyundan olan Ehlibeyt’i sevmek, Kitab ve Sünnet’in kesin hükmüyle İslam dininin zaruriyatındandır. Allah Teala şöyle buyuruyor: “De ki: Ben buna (tebliğime) karşılık yakınlarıma sevgiden başka sizden bir ücret istemiyorum.” Resul-i Ekrem sallallah’u aleyhi ve âlih’ten mütevatir olarak şöyle rivayet edilmiştir: “Allah’ı size verdiği rızıklardan dolayı sevin; beni, Allah’ı sevmenizden dolayı sevin ve Ehlibeyt’imi de beni sevmenizden dolayı sevin.” Yine mütevatir olarak şöyle rivayet edilmiştir: “Onları sevmek imanın ve onlara düşman olmak ise nifakın belirtisidir.” “Kim onları severse Allah ve Resulünü sevmiş olur; kim de onlara düşmanlık ederse Allah ve Resulüne düşmanlık etmiş olur.” Onları sevmeye teşvik eden ve onlara düşmanlık etmekten sakındıran buna benzer onlarca diğer hadisler vardır. Şüphesiz Allah Teala Ehlibeyt aleyhimusselam’ı sevmeyi farz kılmasının nedeni, onların
kendisine yakınlıkları, kendi yanındaki makam ve mevkileri, günahtan, şirkten ve insanı Allah’ın lütuf ve kereminden, rıza ve hoşnutluğundan uzaklaştıran her şeyden tertemiz olmaları sebebiyle sevgi ve muhabbete ehil olmalarıdır. Dolayısıyla, Ehl-i Beyt aleyhimusselam’ı sevmek, sadece geçici ve atifi bir duygu değil, Allah’ın Kitabı ve Resulullah sallallahu aleyhi ve alih’in sünnetinden kaynaklanan bir inançtır. Ehl-i Beyt aleyhimusselam’ı sevmek, Allah Teala’nın yüce peygamberinden sonra insanların hidayet
vesilesi kıldığı, kendilerine şecaet, af ve bağışlama, doğruluk, ilim ve hikmet ve güzel ahlak gibi en üstün kamal sıfatlarını verdiği, onları kendi kapıları, kendine giden yollar, kendisine dalalet eden nişaneler, ilminin sırrı, marifetinin hazineleri, vahyinin açıklayıcıları ve tevhidinin rükünleri kıldığı ilahi önderleri sevmekten kaynaklanmaktadır.
